Integreren in de Nepaleese cultuur

In de daycare kan ik steeds meer bijdragen in spelletjes bedenken die een dubbel doeleinde (fysiotherapeutisch als lerende wijs) hebben. Zo heb ik bijvoorbeeld het spelen met schuim (ook wel scheerschuimen) geïntroduceerd. Deze week is er nog een andere vrijwilliger van Noorwegen voor een weekje in de daycare. Zo sta je als docenten eerst in je eentje en ben je nu opeens met 3. Maar die luxe is helaas maar voor een weekje. Ik vind het wel heerlijk dat de kinderen nu niet alleen maar ‘miss miss’ kunnen roepen maar dat ze mijn naam moeten zeggen. Ik heb respect voor dorith als juffrouw want ik word al gek al maar 8 kinderen mij voortdurend roepen met miss. Maar verder kan ik onwijs genieten van het werken met kinderen. Ik heb zelfden zoveel gelachen. De kinderen kunnen soms zulke heerlijke opmerkingen maken. Zo moest ik de vingers van 1 meisje er volgens haar afhalen omdat ze pijn deden. Volgens de andere begin ik ook al een beetje op de kinderen te lijken. Zo kan ik ook steeds vaker gekke opmerkingen maken. Maar dit alles zorgt er wel voor dat we lekker veel kunnen lachen. Shanti en ik hebben ook heel veel lol door Dorith en Kiran grapjes te maken. Het allermooiste moment vond ik dat dorith ging klagen over de grapjes bij Khrisna. Maar nadat ze dit had gedaan begon Khrisna ook met Kiran grapjes te maken. Naast al het gelach heb ik soms ook een beetje moeite met de cultuur. Zo mogen wij nooit ergens bij helpen in het huishouden. En als je er te lang over door gaat wordt het meer als een belediging opgevat (alsof zij het niet goed genoeg doen). Ik begin namelijk onderhand ook echt zin te krijgen om mijn handen uit de mouwen te steken, maar dat kan hier dus echt niet. Gelukkig kunnen we wel onze eigen kleding wassen. Het is wel even wennen om in een teiltje je kleding te moeten wassen. Na al het wassen voelde ik mijn handen ook heel erg, van de hele tijd de wringende en knijpende beweging. Maar gelukkig hoef ik de kleren niet vaak op deze manier te wassen. De meeste tijd van onze vrije tijd kunnen we dus aan andere dingen besteden. Zo lopen we vaak door het stadje. Dorith heeft een heel leuk plekje waar ze heerlijke muffins verkopen ontdenk waar we regelmatig heen gaan voor een koffie, internet en een muffin. De vrijdag middag vertrekken we naar Kathmandu om daar verder te gaan met onze lading souvenirtjes in te slaan. De dag erna gaan we naar het plaatsje Boudda waar de grootste stoepa van de wereld staat. Het is heel indrukwekkend en mooi kleurrijk. Als we ’s avonds terug komen gaan we in het huis (met de zussen) kaartspelletjes spelen, roksi (lokaal drankje) en allerlei lekkere snacks eten. Het is altijd een moment waar ik naar kan uit kijken en waar ik van kan genieten.

De eerste dag van de week begint alweer goed. Ik word ’s nachts regelmatig wakker omdat ik het koud heb. Maar afgelopen avond heb ik het zo koud gehad dat ik niet kon slapen omdat ik mezelf maar niet warm kreeg. Als ik er ook nog hoofdpijn bij krijg besluit ik maar thuis te blijven want ik kan die kinderen vandaag helemaal niet aan. Het jongste zusje is die dag thuis en zorgt goed voor me. Maar maandag en dinsdag kan ik wel weer gewoon naar school toe. Dinsdag draai ik 1 uur ook alleen aangezien het hele team een overleg heeft. Ik ben de laatste weken meer bezig met het begeleiden van stap voor stap denken bij de kinderen. Het is me namelijk opgevallen dat ze allemaal heel goed weten wat het doel van de les is. Maar geen van alle kan mij stap voor stap uitleggen of laten zien hoe ze dat kunnen gaan doen. Wat me opvalt is dat niet alleen bij de kinderen maar soms ook in de les geen logische volgorde zit qua motorische opbouw. Zo leg ik nog uit waarom de kinderen bepaalde oefeningen moeten beheersen voordat ze verder kunnen naar een complexere taak. Dit heeft me mede doen besluiten om een boek wat betreft scheerschuimen te gaan maken. Hierin staat duidelijk wat ze met scheerschuim allemaal kunnen en hoe je het moeilijker kan maken en welke motorische vaardigheden ermee worden geoefend. Dan hebben ze tenminste nog wat aan mijn cadeau. Het is me namelijk opgevallen dat ze heel veel spellen hebben gekregen (van Nederlandse vrijwilligers). Bij al die spellen zit vaak een Nederlandse beschrijvingen, maar omdat zij dat natuurlijk niet kunnen lezen weten ze van een deel van de spellen niet hoe ze die kunnen gebruiken. Zo vraagt de docenten mij geregeld of ik haar kan vertellen hoe een bepaald spel moet. De dinsdag gaan we meteen nadat de daycare is afgelopen richting Nagarkot. Aangezien de Tsaar (belangrijke mensen uit een paar landen) op bezoek zijn in de Kathmandu vallei hebben we deze woensdag en donderdag vrij. Woensdag ochtend staan we vroeg op om richting een uitkijk punt (de Nagarkot toren) te lopen en vanuit daar de zonsopkomst te kunnen zien. Het is gelukkig mooi helder weer waardoor we dit keer wel een mooi zicht hebben en de ijstoppen van de Himalaya gebergte kunnen zien. We gaan weer op tijd terug naar Bhaktapur voor de bruiloft die er ’s avonds is. Een meid van het guesthouse gaat trouwen en omdat we helemaal ingeburgerd worden in het leven mogen wij natuurlijk ook komen. We lenen een sari (traditionele Nepaleese jurk) van het gastgezin. Het is prachtig om te zien hoe iedereen zich optut voor het feest. Maar als je bij het feest zelf komt staan er dan wel van die lelijke plastic tuinstoelen en valt de elektriciteit geregeld uit. Het is een groot feest waarbij de man niet aanwezig is. Waarom alleen de vrouw aanwezig is op de bruiloft begrijp ik niet helemaal. Het is een hele gave ervaring en het is heel leuk om te zien hoe de zussen waarbij wij verblijven helemaal los kunnen gaan op de dansvloer. De donderdag is meer een relax dagje en gaan we opzoek naar een cadeau voor het gastgezin. Je zou denken dat het heel makkelijk is iets te verzinnen. Maar als we nadenken over wat ze nog echt nodig hebben kan ik me niet echt iets verzinnen. Tijdens de zoektocht naar cadeau voor het gastgezin heeft dorith wel opeens een extra tasje ergens vandaan weten te toveren. Zonder dat ze het zelf door heeft loopt ze met een tas vol met houten souvenirtjes, maar waar ze het vandaan heeft dat weet ze niet. Zo heeft dorith af en toe van die heerlijke acties die mij dan weer de slappe lach bezorgen. Zaterdag gaan we op en neer naar Patan. In Patan is een prachtige durbar square maar de rest van de stad stelt niet zoveel voor. Na een uurtje rondlopen hebben we het alweer gezien.

Na de roksi party van afgelopen avond heb ik liggen denken over wat er op me staat te wachten als ik terug ben. Wat wil ik gaan doen en welke mogelijkheden heb ik. Deze gedachtes bezorgen me nu al slapeloze nachten. Van Shanti mag ik nu geen roksi meer drinken want daar ga ik alleen maar van denken waardoor ik niet kan slapen. Gelukkig hoef ik nog niet wakker te liggen omdat ik het beeld van een onthoofd beest heb gezien. Hier onthoofden ze geiten, eenden, buffalo’s enz. om ze vervolgens aan de goden te offeren. Dorith heeft dit ritueel al meerdere malen gezien, maar ik gelukkig nog niet. Op de daycare ga ik verder met het aanleren van stap voor stap leren denken. Deze week sta ik weer 2 keer zonder docente voor de klas aangezien zij naar het ziekenhuis moet. Maar nu is Shanti er ook om te helpen. Ik vraag me alleen wel af hoe ze dit zouden oplossen als ik er niet was. Vrijdag vier ik met de kinderen sinterklaas door hen een sinterklaas liedje te leren en pepernoten te eten. Samen met Dorith bedenk ik een sinterklaasgedicht dat over onze reis gaat. Zo kunnen we hier in Nepal ook een beetje sinterklaas vieren. Deze woensdag is het disable day in Nepal. We gaan hier met Swarga naar toe en Dorith gaat daarom ook een dagje bij swarga helpen. Het is heel leuk om te zien hoe de kinderen naar deze dag uit hebben gekeken. Eerst is er een optocht waar verschillende groepen in meelopen. Ik loop samen met een meisje met looprekje, maar die kan het tempo van de stoet niet helemaal bijhouden. Verder is het voornamelijk veel gepraat, maar het is allemaal in het Nepalees dus ik versta er niks van. Van swarga doen nog een paar kinderen een liedje en een dansje en daarna is het alweer afgelopen. Zaterdag gaan we met een groepje jongens van swarga op bezoek bij een jongen van swarga waarvan het been is geamputeerd. Het is heel indrukwekkend om te zien hoe het werkt in een Nepalees ziekenhuis. Zo vertellen ze ons dat het kind ongeveer nog een maand in het ziekenhuis moet liggen. Net zolang totdat de wond genezen is. Zoiets zou in Nederland nooit gebeuren, dat is gewoon veel te duur.