Back to the basic
Blijf op de hoogte en volg Iris
12 November 2014 | Nepal, Bhaktapur
Vandaag is mijn eerste dag bij het vrijwilligerswerk. Maar voordat dat gaat beginnen ga ik voor het eerst in de ochtend dalbath eten. Ik krijg de rijst in de ochtend makkelijker weg dan ik had verwacht. En iets voor tien lopen we samen met shanti (meid van het gastgezin) weg richting swarga. In swarga zitten allemaal kinderen met een beperking. De meeste van hen hebben cerebrale parese maar er zijn ook andere zoals het metabolic syndroom, sickel syndroom, spina bifida of amputatie door ongelukken met vuur. De kinderen blijven dag en nacht in swarga maar zijn geen wees. Ze zijn daar gekomen omdat de ouders weinig geld hebben of simpel weg niet de zorg kunnen bieden die deze kinderen nodig hebben. Op feest dagen of in het weekend gaan de kinderen wel eens naar huis. Het is de bedoeling dat ze in swarga worden voorbereid op het zelfstandige leven. Zodat ook deze kinderen een mogelijkheid hebben op een (zelfstandige) toekomst. Ik ben een beetje gespannen voor mijn eerste werkdag bij swarga maar heb er ook zin in. De kinderen spreken goed Engels en het is makkelijk om met ze te communiceren. Daardoor verloopt de dag soepel en weet ik snel mijn draai te vinden. Er zitten 8 kinderen die ieder aan zijn eigen doelen werkt. Het doel van de daycare is om kinderen die niet naar het reguliere onderwijs kunnen toch zo zelfstandig mogelijk te maken. Als ik kritische vragen stel over de doelen van elk kind weten ze dit heel goed te onderbouwen. Halverwege de dag ga ik ook nog even bij de fysiotherapeut kijken. Ze kan veel vertellen over de kinderen en waar ze nu mee bezig zijn. Het blijkt wel dat ze de kinderen heel goed kent. Ook sta ik te kijken van de doelen die de kinderen hebben. Heel goed meetbaar en op spelenderwijs toch doelgericht. Dit laat me denken of ik hier de komende 6 weken een grotere toegevoegde waarde op de daycare of bij de fysiotherapie ben. Na kort nadenken besluit ik de komende weken op de daycare te staan. Tegen de tijd dat ik de fysiotherapeuten tips kan geven omdat ik de kinderen dan beter ken ben ik alweer bijna weg. In overleg met de docent en de fysiotherapeut besluit ik de doelen van de daycare en fysiotherapie samen te gaan voegen zodat kinderen niet alleen in de behandeling vooruit kunnen gaan, maar dat ze ook op andere momenten worden gestimuleerd
Op donderdag gaan we met de daycare een dag naar buiten. Zodat de kinderen meer van de omgeving in Bhaktapur te zien krijgen. En natuurlijk zodat Bhaktapur bekent raakt met deze kinderen. Vandaag gaan we naar een kinderziekenhuis. De fysiotherapeute verteld me over hoe het kinderziekenhuis door een particulier is opgezet. Ook verteld ze dat haar (overleden) dochter hier is geopereerd. Het is een indrukwekkend en heftig verhaal. Zoals zij er over kan praten ermee omgaat en zich inzet voor de andere kinderen in swarga. Het is heel leuk om met de kinderen te spelen. Maar ik vind het vooral heel leuk om te zien hoe de kinderen buiten hun vertrouwde omgeving zijn en hoe de omgeving op hen reageert. Het is ook een mooi moment om te zien hoe de kinderen bewegen, wat de beperking voor een invloed heeft en welke mogelijkheden ze nog hebben. Na een dag op pad te zijn geweest ben ik wel heel moe geworden. Die middag rusten we wat uit en gaan dan ’s avonds met Shanti uit eten. Ze vertellen ons dat Bhaktapur veel festivals en feestdagen kent. Dat is ook de reden dat ze 6 dagen in de week werken, anders zijn er teveel dagen dat er niets gebeurt. Vandaag is 1 van de festivals. Ze maken van mais, popcorn en andere zaden allemaal mooie afbeeldingen voor de tempels en maken muziek om daarmee dan de goden te kunnen eren. Na het eten lopen Dorith en ik dus ook nog een rondje in de stad om een beetje van het festival te kunnen meepakken.
Vandaag is een halve dag in de daycare. En ik probeer vandaag mijn eerste ideeën over de kinderen binnen de daycare toe te passen en uit te leggen aan de docenten. Het is heel fijn om met haar te overleggen aangezien ze overal voor openstaat en ze weet ook goed door te vragen. Dit laat zien dat ze ook echt wat met mijn adviezen wil gaan doen. Ik ben van mening dat het bij kinderen (en met name deze) geen zin heeft om het elke keer te zeggen. We gaan meteen beginnen met het toe te passen. Die middag gaan we met de lokale bus richting Kathmandu. Gedurende de rit ben ik me al aan het verheugen op de warme douche. In het gastgezin heb ze namelijk maar af en toe een warme douche. Aangezien ze zelf ook maar 2 keer douchen vinden wij het asociaal als wij dan ineens veel meer gaan douchen. Als we in Kathmandu aankomen zijn we lange tijd toch gedesoriënteerd. Heeft de rondleiding door kathmandu nog niet genoeg geholpen. Uiteindelijk vinden we de toeristische wijk thamel.
De volgende morgen ontbijten we bij een heerlijk Duits bakketje en lopen nog wat rond in Thamel. We scoren verschillende leuke souvenirtjes en bezoeken de durbar square van Kathmandu. Na een tijdje rondgelopen te hebben en nog niet alle touristische plekjes te hebben gevonden houden we het weer voor gezien. Het is alleen nog een hele zoektocht om het buspark naar Bhaktapur te vinden. Uiteindelijk komen we uitgeput en met veel meer bagage weer in ons huisje aan.
Na een nacht slecht te hebben geslapen in Kathmandu kon ik ook afgelopen nacht alweer niet slapen. Ik heb de hele nacht vieze geluiden gehoord. Iedereen hier maakt die geluiden, maar ik kan er nog steeds niet aan wennen. Daarbij helpt het ook niet mee dat het matras de zelfde dikte heeft als een tuinkussen waardoor ik niet heerlijk zacht in bed lig. Toen ik die nacht eindelijk sliep werd ik om 5 uur wakker gekraaid door een haan met een mislukt stemgeluid. Ik ben dus al moe voordat ik ook maar enig sinds met de dag begonnen ben. Die dag ben ik iets minder productief maar heb wel de plannen die ik met 2 kinderen had prima kunnen doorpakken. Die avond is de stroom weer eens uitgevallen, maar dit helpt me wel met op tijd te kunnen gaan slapen. Hier in Bhaktapur is het normaal dat de stroom uitvalt. Dit gebeurt 8 uur per dag. Het is omdat er niet genoeg stroom is om de hele Kathmandu vallei tegelijk van stroom te voorzien, maar het is ook om wat stroom te besparen. Heel goed eigenlijk maar het komt niet altijd even goed uit.
Ondanks we elke ochtend en avond Dalbath eten gaat het me nog niet tegen staan. Deze ochtend heb ik er zelfs wel een beetje zin in. Maar eerst drinken we samen met Shanti wat thee. Zij verteld over het leven in Nepal en hoe dat geregeld is. Ze verteld ook over haar vader die nu een ander gezin heeft. Aangezien alimentatie in Nepal niet bestaat hebben ze zelf altijd kei hard moeten werken om rond te komen. Ze ziet haar vader soms als hij zijn ouders (die bij haar en haar familie in huis woont) komt bezoeken. Ik vind het nogal raar hoe een vader zijn eigen kinderen zomaar aan het lot kan overlaten. Ik heb ook veel respect voor hen en hun moeder hoe ze het zelf allemaal hebben kunnen doen. Die middag probeer ik 2 nieuwe doelen met kinderen te oefenen. ’s Middags lopen dorith (zoals wel vaker) een rondje door Bhaktapur. Het is een mooie stad om te verblijven en zo nu en dan gaan we naar een koffietent voor internet en een kopje koffie.
Ondanks dat ik op de wegen al regelmatig afval en dode dieren heb gezien blijf ik me verbazen. Zo zonde hoe ze met de omgeving omgaan. Het binnenplaatsje bij ons huis lijkt ook meer een vuilnisbelt dan een tuin. Als je door de smalle straatjes van de wijk loopt moet je ook regelmatig dingen ontwijken die ze vanuit het raam zo op straat gooien. Maar gelukkig heb ik nog nooit iets over me heen gehad. Deze dagen begin ik ook steeds meer mijn draai als les ondersteuning te vinden. Ik help met verzinnen van opdrachten en ik ken al wat Nepaleese woorden. Als ik terug kom van een dagje werken zie ik de moeder en het jongste zusje regelmatig met grote emmers water sjouwen. Zo vullen ze de watertank bij en zorgen ze dat overal in het huis wat water is. Dat is heel wat meer werk dan als je gewoon stromend water in huis hebt (zoals ik gewend ben).
Vandaag gaan we met de kinderen van de daycare naar Pottery square. Dit is een square midden in Bhaktapur waar ze de potten en andere dingen met klei maken. We gaan met z’n alle kijken hoe een oude man bezig is met potten maken. Terwijl we aan het kijken zijn beginnen allerlei toeristen met enorme telelenzen van een paar centimeter afstand foto’s van de kinderen te maken. De begeleiders vragen aan mij of ze niet gewoon kunnen inzoomen met die enorme lenzen. Hierop weet ik alleen maar te zeggen dat het waarschijnlijk wel kan maar dat het niet normaal is wat er gebeurde. Als we ergens willen gaan zitten is de lokale bevolking heel behulpzaam en komen ze helpen. Zo krijgen we matten waar we op mogen zitten. Ook komen verschillende lokale mensen allemaal vragen stellen. Ik vind het heel leuk om te zien hoe de lokale bevolking reageert. Wat ik alleen een beetje raar vind is dat ze alle vragen die ze stellen over de kinderen aan mij stellen, terwijl de kinderen de vragen heel goed zelf kunnen beantwoorden. Als we daar zitten hebben we heel veel bekijks maar de kinderen lijken het allemaal prima te vinden. Sommige vinden het volgens mij zelf wel leuk.
Na een halve dag gewerkt te hebben nemen we de lokale bus richting Nagarkot. Waar de volgende ochtend om half 7 de wekker al gaat. Maar omdat we te moe zijn om de zonsopkomst te zien besluiten we gewoon lekker verder te gaan slapen. We hebben pech dat het bewolkt is. Met heldere lucht zou je namelijk een prachtig uitzicht hebben maar helaas kunnen we niet zover kijken. We besluiten daarom om na het ontbijt meteen de wandeling richting Bhaktapur te gaan maken. Het is een mooie wandeling langs de weg. We worden alleen wel onwijs gek van de hele tijd het getoeter. Het is een lange wandeling en omdat we het einde als maar niet zien en we hebben geen idee hoelang het nog lopen is. Later vertellen ze ons dat het 18 kilometer lopen was maar het leek echt veel meer!
Op donderdag gaan we met de daycare een dag naar buiten. Zodat de kinderen meer van de omgeving in Bhaktapur te zien krijgen. En natuurlijk zodat Bhaktapur bekent raakt met deze kinderen. Vandaag gaan we naar een kinderziekenhuis. De fysiotherapeute verteld me over hoe het kinderziekenhuis door een particulier is opgezet. Ook verteld ze dat haar (overleden) dochter hier is geopereerd. Het is een indrukwekkend en heftig verhaal. Zoals zij er over kan praten ermee omgaat en zich inzet voor de andere kinderen in swarga. Het is heel leuk om met de kinderen te spelen. Maar ik vind het vooral heel leuk om te zien hoe de kinderen buiten hun vertrouwde omgeving zijn en hoe de omgeving op hen reageert. Het is ook een mooi moment om te zien hoe de kinderen bewegen, wat de beperking voor een invloed heeft en welke mogelijkheden ze nog hebben. Na een dag op pad te zijn geweest ben ik wel heel moe geworden. Die middag rusten we wat uit en gaan dan ’s avonds met Shanti uit eten. Ze vertellen ons dat Bhaktapur veel festivals en feestdagen kent. Dat is ook de reden dat ze 6 dagen in de week werken, anders zijn er teveel dagen dat er niets gebeurt. Vandaag is 1 van de festivals. Ze maken van mais, popcorn en andere zaden allemaal mooie afbeeldingen voor de tempels en maken muziek om daarmee dan de goden te kunnen eren. Na het eten lopen Dorith en ik dus ook nog een rondje in de stad om een beetje van het festival te kunnen meepakken.
Vandaag is een halve dag in de daycare. En ik probeer vandaag mijn eerste ideeën over de kinderen binnen de daycare toe te passen en uit te leggen aan de docenten. Het is heel fijn om met haar te overleggen aangezien ze overal voor openstaat en ze weet ook goed door te vragen. Dit laat zien dat ze ook echt wat met mijn adviezen wil gaan doen. Ik ben van mening dat het bij kinderen (en met name deze) geen zin heeft om het elke keer te zeggen. We gaan meteen beginnen met het toe te passen. Die middag gaan we met de lokale bus richting Kathmandu. Gedurende de rit ben ik me al aan het verheugen op de warme douche. In het gastgezin heb ze namelijk maar af en toe een warme douche. Aangezien ze zelf ook maar 2 keer douchen vinden wij het asociaal als wij dan ineens veel meer gaan douchen. Als we in Kathmandu aankomen zijn we lange tijd toch gedesoriënteerd. Heeft de rondleiding door kathmandu nog niet genoeg geholpen. Uiteindelijk vinden we de toeristische wijk thamel.
De volgende morgen ontbijten we bij een heerlijk Duits bakketje en lopen nog wat rond in Thamel. We scoren verschillende leuke souvenirtjes en bezoeken de durbar square van Kathmandu. Na een tijdje rondgelopen te hebben en nog niet alle touristische plekjes te hebben gevonden houden we het weer voor gezien. Het is alleen nog een hele zoektocht om het buspark naar Bhaktapur te vinden. Uiteindelijk komen we uitgeput en met veel meer bagage weer in ons huisje aan.
Na een nacht slecht te hebben geslapen in Kathmandu kon ik ook afgelopen nacht alweer niet slapen. Ik heb de hele nacht vieze geluiden gehoord. Iedereen hier maakt die geluiden, maar ik kan er nog steeds niet aan wennen. Daarbij helpt het ook niet mee dat het matras de zelfde dikte heeft als een tuinkussen waardoor ik niet heerlijk zacht in bed lig. Toen ik die nacht eindelijk sliep werd ik om 5 uur wakker gekraaid door een haan met een mislukt stemgeluid. Ik ben dus al moe voordat ik ook maar enig sinds met de dag begonnen ben. Die dag ben ik iets minder productief maar heb wel de plannen die ik met 2 kinderen had prima kunnen doorpakken. Die avond is de stroom weer eens uitgevallen, maar dit helpt me wel met op tijd te kunnen gaan slapen. Hier in Bhaktapur is het normaal dat de stroom uitvalt. Dit gebeurt 8 uur per dag. Het is omdat er niet genoeg stroom is om de hele Kathmandu vallei tegelijk van stroom te voorzien, maar het is ook om wat stroom te besparen. Heel goed eigenlijk maar het komt niet altijd even goed uit.
Ondanks we elke ochtend en avond Dalbath eten gaat het me nog niet tegen staan. Deze ochtend heb ik er zelfs wel een beetje zin in. Maar eerst drinken we samen met Shanti wat thee. Zij verteld over het leven in Nepal en hoe dat geregeld is. Ze verteld ook over haar vader die nu een ander gezin heeft. Aangezien alimentatie in Nepal niet bestaat hebben ze zelf altijd kei hard moeten werken om rond te komen. Ze ziet haar vader soms als hij zijn ouders (die bij haar en haar familie in huis woont) komt bezoeken. Ik vind het nogal raar hoe een vader zijn eigen kinderen zomaar aan het lot kan overlaten. Ik heb ook veel respect voor hen en hun moeder hoe ze het zelf allemaal hebben kunnen doen. Die middag probeer ik 2 nieuwe doelen met kinderen te oefenen. ’s Middags lopen dorith (zoals wel vaker) een rondje door Bhaktapur. Het is een mooie stad om te verblijven en zo nu en dan gaan we naar een koffietent voor internet en een kopje koffie.
Ondanks dat ik op de wegen al regelmatig afval en dode dieren heb gezien blijf ik me verbazen. Zo zonde hoe ze met de omgeving omgaan. Het binnenplaatsje bij ons huis lijkt ook meer een vuilnisbelt dan een tuin. Als je door de smalle straatjes van de wijk loopt moet je ook regelmatig dingen ontwijken die ze vanuit het raam zo op straat gooien. Maar gelukkig heb ik nog nooit iets over me heen gehad. Deze dagen begin ik ook steeds meer mijn draai als les ondersteuning te vinden. Ik help met verzinnen van opdrachten en ik ken al wat Nepaleese woorden. Als ik terug kom van een dagje werken zie ik de moeder en het jongste zusje regelmatig met grote emmers water sjouwen. Zo vullen ze de watertank bij en zorgen ze dat overal in het huis wat water is. Dat is heel wat meer werk dan als je gewoon stromend water in huis hebt (zoals ik gewend ben).
Vandaag gaan we met de kinderen van de daycare naar Pottery square. Dit is een square midden in Bhaktapur waar ze de potten en andere dingen met klei maken. We gaan met z’n alle kijken hoe een oude man bezig is met potten maken. Terwijl we aan het kijken zijn beginnen allerlei toeristen met enorme telelenzen van een paar centimeter afstand foto’s van de kinderen te maken. De begeleiders vragen aan mij of ze niet gewoon kunnen inzoomen met die enorme lenzen. Hierop weet ik alleen maar te zeggen dat het waarschijnlijk wel kan maar dat het niet normaal is wat er gebeurde. Als we ergens willen gaan zitten is de lokale bevolking heel behulpzaam en komen ze helpen. Zo krijgen we matten waar we op mogen zitten. Ook komen verschillende lokale mensen allemaal vragen stellen. Ik vind het heel leuk om te zien hoe de lokale bevolking reageert. Wat ik alleen een beetje raar vind is dat ze alle vragen die ze stellen over de kinderen aan mij stellen, terwijl de kinderen de vragen heel goed zelf kunnen beantwoorden. Als we daar zitten hebben we heel veel bekijks maar de kinderen lijken het allemaal prima te vinden. Sommige vinden het volgens mij zelf wel leuk.
Na een halve dag gewerkt te hebben nemen we de lokale bus richting Nagarkot. Waar de volgende ochtend om half 7 de wekker al gaat. Maar omdat we te moe zijn om de zonsopkomst te zien besluiten we gewoon lekker verder te gaan slapen. We hebben pech dat het bewolkt is. Met heldere lucht zou je namelijk een prachtig uitzicht hebben maar helaas kunnen we niet zover kijken. We besluiten daarom om na het ontbijt meteen de wandeling richting Bhaktapur te gaan maken. Het is een mooie wandeling langs de weg. We worden alleen wel onwijs gek van de hele tijd het getoeter. Het is een lange wandeling en omdat we het einde als maar niet zien en we hebben geen idee hoelang het nog lopen is. Later vertellen ze ons dat het 18 kilometer lopen was maar het leek echt veel meer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
