De 4000 eilanden

Na het bijslapen van de reis van gisteren gaan we met 2 gehuurde fietsen de omgeving verkennen. De fietstocht door don det en don kong leid ons door prachtige rijstvelden, bossen, open velden en met name langs het water waar je de omgeving van de 4000 eilanden goed kunt zien. We zien een prachtige waterval. S avonds doen we nog een kaart spelletje die ik Dorith heb geleerd. Ze begint er ook al aardig goed in te worden.

Voor deze volgende dag hebben we een kanotocht ingepland staan. Maar eerst krijgen we hierbij ons ontbijt, waarbij het ontbijt van Dorith wel erg lang op zich laat wachten. Als we de kanos in willen stappen wordt ons verteld dat Dorith en ik beter niet samen in een kano kunnen aangezien 2 vrouwen samen, volgens hen nooit goed kan gaan. Ik zit met de begeleider in de boot. Terwijl we roeien probeer ik hem wat vragen te stellen, maar hij kent duidelijk alleen een paar ingestudeerde zinnen. Dus we roeien rustig verder. Al begin ik me er wel aan te irriteren dat hij geen tempo kan houden. Door de ongelijkheid is het een stuk zwaarder. Tijdens een stop verteld Dorith dat hij amper roeit. Dus vandaar dat het zo zwaar was. Op gegeven moment ga ik met hem mee stoppen elke keer als hij stopt. We gaan meteen minder snel. We krijgen een lunch en zien vanaf daar de zoet water dolfijnen (met de platte neus). Als we in de wagen zitten richting de grote waterval worden dorith en ik geslagen (gebitch slapt) door een tak die uitsteekt. Waardoor dorith haar haarband uit haar haar wordt getrokken en ik een krasje op mijn gezicht heb. Bij de grote waterval ligt een of andere belachelijke boom in een glazen kist. Overal staan verhalen over de blijkbaar bijzondere boom. Maar die boeit mij niet zo. De grootste waterval van azië is indrukwekkend, maar ik vond die van eerder had gezien (de kleine waterval) toch mooier. Laatste stukje terug mogen dorith en ik wel samen in een boot en laten we even zien hoe goed we zijn.

S ochtends nemen we boot naar het land en gaan we met de bus verder naar pakse. De bus lijkt nogal wat mankementen te hebben. Op een gegeven moment begint de bus te stinken. Het rook hetzelfde als de keer dat ik met de auto die nog op de handrem stond had rond gereden. De reis duurt ook veel langer dan ons was verteld. Als we in Pakse aankomen is het al later dan verwacht. We lopen door de stad die niet zoveel voorstelt en we maken plannen voor de komende dagen.

Voor deze dag staat een toer over de bolaven plateau in de planning. Bij de eerste stop zien we de hoogste waterval van Laos/ Azië. Deze vind ik erg indrukwekkend, alleen wel jammer dat je hem alleen van een afstandje kunt zien. Daarna gaan we naar een koffieplantage die ze daar veel hebben. Maar omdat we die in Indonesië al zo vaak hebben gezien heeft dat voor ons niet echt een toegevoegde waarden. De volgende stop is bij een lokaal dorpje, waarvan ik eerst dacht dat ik dat verschrikkelijk zou vinden. Ik dacht dat het een soort van aapjes kijken zou worden, maar dat viel reuze mee. Er stonden naar mijn mening nog een paar mooie huizen en liepen allerlei grappige beesten rond. Je kon echt het lokale leven een beetje zien. Bij de waterval die we erna bezochten hebben we wat geluncht en rond gelopen. De laatste stop was bij een waterval waarvan de omgeving echt adembenemend was. Een omgeving dat center parks probeert na te bootsen, maar dat nog niet helemaal is geslaagd.

Op deze warme dag doen we een tour naar tempel watt phou. De tour is duurt een halve da, zodat we die nacht nog de nachtbus kunnen nemen. Als we in de nacht bus aankomen pas ik precies tussen het hoofd en voeteneind in, maar hoe Dorith ooit moet kunnen liggen is mij nog een vraag. We slapen in de nacht bus van Pakse richting luang prabang. De bus tocht zou maarliefst 28 uur gaan duren.

’s octends komt de nachtbus aan in Vientiane. We worden daarna gedropt op een punt voor de bus richting vang vieng. We moesten daar even wachten maar uiteindelijke vervolgde we de reis. Na paar uurtjes zijn we alweer in vang vieng aangekomen. In vang vieng moesten we met een andere bus weer verder. Waarbij we super lang moesten wachten op de andere passagiers die vanuit daar opstapten. De weg van vang vieng naar luang prabang gaat door een berg achtig landschap. En dat is te merken, veel bochten en omhoog en omlaag. De afstand op de kaart gezien die overbrugt moet worden is niet ver maar in werkelijkheid duurt het onwijs lang. Je rijdt door een prachtig landschap maar door de verschrikkelijke weg kan ik er niet echt van genieten. Daarnaast heeft deze gigantische rit mij ook een beetje opgebroken. Als we in het guesthouse aankomen is de meid die er werkt in schok dat we zo’n enorme afstand in 1 keer gedaan hebben.