De trektocht door indonesië

Vandaag vertrekken we met de ferry richting Lombok. In de ruimte zie je hele gezinnen op een kleedje op de grond zitten. Misschien zijn de kleedjes ook wel veiliger want je ziet verschillende rijen stalen bankjes van armoede bijna uit elkaar vallen. Als ik plaats neem op een stoeltje hoor ik hem onder me helemaal kraken waarbij hij ook een klein beetje achterover kukelt. Ik probeer de reis maar zo min mogelijk te bewegen. Om me heen hoor ik één en al gekrijs van kinderen. De man naast me heeft voordat we ook vertrokken zijn het al voor elkaar gekregen om een hele zandbak van as bij zijn voeten te creëren. Het is niet normaal hoeveel er gerookt wordt. Een half uur later dan gepland vertrekt de boot dan eindelijk. Na een uur op de boot gezeten te hebben wordt ik al helemaal gek van alle geuren, geluiden en viezigheid. We proberen zo min mogelijk te drinken want ik durf de wc’s op dit schip niet aan. Na 2 uur kijken Dorith en ik elkaar hulpeloos aan, afvragende hoelang dit nog zal duren. Niet wetende dat we uiteindelijk in totaal 7 uur op het schip moeten zitten. Als we dan eindelijk aankomen op de bestemming komen er verschillende aziatische voornamelijk vrouwen naar ons toe en mogen we weer fotomodelletje spelen. Eenmaal op het land aangekomen rijden we eerst met een mini bus naar Bima, de hoofstad van sumbawa. Eenmaal aangekomen in Bima is het alweer nacht en kunnen we plaats nemen in de slaapbus. Als ik net een beetje slaap komen we alweer bij de volgende boot aan. Gelukkig mogen we in de bus blijven en hoeven we niet het dek op. Hier kan ik eindelijk een beetje slapen aangezien de airco eindelijk uit staat.

Rond 7 uur ’s ochtends komen we met de bus in Mataram aan. Als we de steeg in lopen van het hostel komt er een hond heel agressief op ons af. Ik ben zo bang en verschuil me achter Dorith. Die dag bestaat voornamelijk uit luieren, filmpje kijken: eigenlijk niets doen. We gaan op tijd slapen aangezien de volgende dag de vlucht vroeg gaat. Rond middennacht wordt ik wakker van allemaal geritsel. Ik kijk om me heen en probeer in het donker wat te kunnen zien. Eerst denk ik dat Dorith in een tas aan het rommelen is, maar vrij snel daarna heb ik daar mijn twijfels over. Omdat ik een beetje bang ben fluister is ik zachtjes ‘Dorith?’. Dorith schrikt overeind. Ze vraagt wat er is. Het geritsel is dan gestopt. Maar omdat we allebei bang zijn doen we het licht maar aan. We zien het overgebleven eten van de middag buiten de doos liggen. We denken dat we bezoek van ratten hebben gehad. Met dat idee kruipen we heel dicht tegen elkaar. Dorith schrikt een klein beetje ergens van waarna we het allebei op het gillen zetten. Meteen komen de honden wild blaffend naar onze kamer toe. We hebben iedereen wakker gemaakt. Waardoor we vol schaamte moeten uitleggen wat er is gebeurt. We proberen de laatste paar uurtjes toch nog maar even verder te slapen.

Na paar uurtjes geslapen te hebben worden we rond 5 uur ’s ochtends alweer gewekt van de aerobics die ergens in de buurt gegeven wordt. Echt verder slapen heeft geen zin meer aangezien we om 7 uur de taxi richting het vliegveld moeten hebben. Als we voor de gate staan om door de controle te gaan zien we geen prullenbak meer om het water in te gooien. Tot mijn schrik bedenk ik me dat ik het zakmes van Martijn nog in mijn handbagage heb zitten. We hebben geen keus en laten alles maar door de controle gaan. We krijgen uiteindelijk een nagelschaartje, zakmes en een vol flesje water mee door de controle. Aan de ene kant ben ik opgelucht maar het geeft me ook weer een minder veilig gevoel. De eerste vlucht is van Mataram naar Surabaya. Dan vliegen we vanuit Surabaya door richting Medan. Tussendoor stoppen we nog in Batam, waardoor we uiteindelijk net zo vaak landen en opstijgen als van Amsterdam naar Jakarta. Bij het landen in Medan is het prachtig op de omgeving te kunnen zien. De rode klei grond in contrast met de groene bomen die er omheen staan. In Medan is het (voor het eerst in Indonesië) bewolkt.

Vanuit Medan vertrekken we naar het jungledorpje Bukit Lawang. In een busje die overal langs de weg gerust een flinke tijd wacht op mensen. Ook is het normaal om de bus langs de kant te zetten om voor jezelf een drankje of iets dergelijks te halen. De weg is vol gaten en zo nu en dan moeten we stoppen voor een koe die op de weg de boel blokkeert. Na 3 uur rijden komen we dan in het prachtige jungledorpje aan. Waar we met een touwbrug over de rivier moeten. De brug kan wel geteld 4 mensen dragen, dit moet iets over de stevigheid van de constructie zeggen. We kijken nog wat in het prachtige dorpje rond. ’s Avonds eten we bij het guesthouse waar je echt heerlijk kunt eten.

Voor het vertrek eten we nog snel een boterham met pindakaas (ja hoor die hebben ze gewoon). Dan begint de trekking. Door de prachtige natuur krijgen we uitleg over vele planten en dieren. Tijdens de toer zien we heel veel verschillende apen: orang oetangs, thomas aapjes, black en white gibbon, en allemaal ook van zo dichtbij. Door al die toeristen zijn het wel echte fotomodellen geworden, maar dat levert ons dan ook een aantal prachtige plaatjes op. Ze kunnen veel over alles in de jungle vertellen zo leren we hoe ze aan rubber komen, hoe bepaalde planten leven en het verschil hier tussen, we zien klauw afdrukken van een honingbeer, wat voor natuurlijke medicijnen vroeger in de jungle gebruikt werden en er wordt ons verteld hoe je een week in de jungle kan overleven. We kunnen alles eten wat de apen ook eten. Dat geldt voor mij helaas niet.. Tijdens de lunch hadden we passievrucht. Ik had dit nog nooit op, maar vond het zo lekker dat ik er meteen 8 eet. Eind middag zwol alles op waardoor ik het onwijs benauwd kreeg. Gelukkig zijn we in de eind van de middag dan ook al bij ons tentenkamp aangekomen. Hier worden we bij een groep van 1 spanjaard en een Frans stel gevoegd.

Na amper te hebben geslapen vanwege de benauwdheid. Eenmaal aan het wandelen gaat het redelijk. We stoppen bij een watervalletje waar we kunnen zwemmen. Als we vervolgens verder gaan wandelen krijg ik het echt onwijs benauwd en begin enorm te zweten. Gelukkig zijn de begeleiders heel lief en zorgen ze goed voor me. Ondanks we prachtige paden belopen kan ik er minder van genieten. In de middag gaan we raften om terug bij het dorp te kunnen komen. De boot bestaat uit aan elkaar geknoopte binnenbanden. Het is eer prachtige tocht langs watervallen, kliffen en bossen. Ik besluit op tijd mijn bed in te gaan in hoop om de gemiste slaap in te kunnen halen.

Die ochtend vertrekken we weer richting Medan. We komen in een busje met de meest idiote chauffeur die ik ooit heb gehad. Hij knalt met een rot vaart over de kuilen in de weg. Het gaat zo hard dat Dorith en ik met ons hoofd bijna tegen het plafond van het busje aan vliegen. Maar hierdoor duurt de bus rit uiteindelijk wel een uur minder lang. Als we de taxi richting het hotel willen nemen komen ze allemaal als vliegen op ons af dat ik zwaar geïrriteerd weg loop. Dorith heeft daar duidelijk wat meer geduld mee. Maar door mijn houding ben ik wel een stuk beter in afdingen. Dit alles maakt dat ze Dorith uiteindelijk altijd aardiger vinden, maar dat neem ik dan maar voor lief. De middag gaan we naar het paleis van de keizer. Het paleis stelt niet veel voor maar je kunt jezelf wel in de meest mooie kostuums hijsen om daarin op de foto te gaan. Bij het paleis mogen we weer voor fotomodelletje spelen. Het is zo erg dat er een klein rijtje ontstaat om met ons op de foto te kunnen. In de shopping male komen verschillende voornamelijk jonge aziaten naar ons toe om een interview te houden. Zo willen zij hun Engels graag oefenen. Op de weg terug wordt ons richtingsgevoel (die we allebei niet hebben) zwaar op de proef gesteld. Na flink wat discussies komen we gelukkig waar we zijn moeten. We pakken onze tassen in. Dit keer zorgen we dat alle spullen die niet in de handbagage mogen zitten ook niet in de handbagage zit.